Ένα από τα επιχειρήματα της Τρόικας για τη λήψη περισσότερων μέτρων λιτότητας είναι ότι στην Ελλάδα οι κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι οι δεύτερες υψηλότερες στην Ευρώπη, κάτω μόνο από τις αντίστοιχες της Σλοβενίας. Σύμφωνα με τη γερμανική λογική, μία χώρα καταχρεωμένη είναι παράλογο να έχει...
μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες απ’ ότι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία αλλά και απ’ ότι άλλες χώρες με οικονομικές προκλήσεις που χρειάστηκαν, επίσης, ευρωπαϊκή στήριξη. Η Ελλάδα, λοιπόν, θα πρέπει να μειώσει αποφασιστικά αυτό το ποσοστό και προκειμένου να συμβεί κάτι τέτοιο απαιτείται περισσότερη λιτότητα.
Πράγματι, στο 2013 οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν στο 58,5% του ΑΕΠ, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία ήταν, μόλις, 44,7%, στην Ιρλανδία 42,9%, στην Πορτογαλία 48,7% και στην Ισπανία 44,8%.
Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της αύξησης των δαπανών του κράτους αλλά της δραματικής μείωσης του ΑΕΠ εξαιτίας της λιτότητας. Στα χρόνια της ανάπτυξης εντός της ευρωζώνης, από το 2001 μέχρι το 2007, ο δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα κυμάνθηκαν κατά μέσο όρο στο 44,6% του ΑΕΠ, κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στα 46,7% και το γερμανικό μέσο όρο στο 46,7%.
Από το 2008 μέχρι το 2014, η Ελλάδα πέρασε από την 10η θέση στην Ευρώπη των 27 στο ύψος των δημοσίων δαπανών, στη δεύτερη θέση στην Ευρώπη των 28. Στο διάστημα αυτό υπήρξε πραγματική μείωση των δημοσίων δαπανών αλλά και ακόμη δραματική μείωση του ΑΕΠ, η μεγαλύτερη διεθνώς, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αντιμετωπίζει σήμερα την πίεση για περισσότερη λιτότητα.
Αν, όμως, προχωρήσει σε περισσότερη λιτότητα τότε θα επιστρέψει στην ύφεση ή στην καλύτερη περίπτωση θα εξανεμίσει τα περιθώρια ανάπτυξης και οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθούν ή θα παραμείνουν σταθερές.
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η λιτότητα οδηγεί στην ύφεση και η ύφεση στη λιτότητα, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο η απόδραση γίνεται ολοένα και δυσκολότερη.
Πάνος Παναγιώτου
Διευθυντής Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών (www.ekta.gr )
www.analitis.gr
μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες απ’ ότι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία αλλά και απ’ ότι άλλες χώρες με οικονομικές προκλήσεις που χρειάστηκαν, επίσης, ευρωπαϊκή στήριξη. Η Ελλάδα, λοιπόν, θα πρέπει να μειώσει αποφασιστικά αυτό το ποσοστό και προκειμένου να συμβεί κάτι τέτοιο απαιτείται περισσότερη λιτότητα.
Πράγματι, στο 2013 οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν στο 58,5% του ΑΕΠ, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία ήταν, μόλις, 44,7%, στην Ιρλανδία 42,9%, στην Πορτογαλία 48,7% και στην Ισπανία 44,8%.Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της αύξησης των δαπανών του κράτους αλλά της δραματικής μείωσης του ΑΕΠ εξαιτίας της λιτότητας. Στα χρόνια της ανάπτυξης εντός της ευρωζώνης, από το 2001 μέχρι το 2007, ο δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα κυμάνθηκαν κατά μέσο όρο στο 44,6% του ΑΕΠ, κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στα 46,7% και το γερμανικό μέσο όρο στο 46,7%.
Από το 2008 μέχρι το 2014, η Ελλάδα πέρασε από την 10η θέση στην Ευρώπη των 27 στο ύψος των δημοσίων δαπανών, στη δεύτερη θέση στην Ευρώπη των 28. Στο διάστημα αυτό υπήρξε πραγματική μείωση των δημοσίων δαπανών αλλά και ακόμη δραματική μείωση του ΑΕΠ, η μεγαλύτερη διεθνώς, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αντιμετωπίζει σήμερα την πίεση για περισσότερη λιτότητα.
Αν, όμως, προχωρήσει σε περισσότερη λιτότητα τότε θα επιστρέψει στην ύφεση ή στην καλύτερη περίπτωση θα εξανεμίσει τα περιθώρια ανάπτυξης και οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθούν ή θα παραμείνουν σταθερές.
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η λιτότητα οδηγεί στην ύφεση και η ύφεση στη λιτότητα, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο η απόδραση γίνεται ολοένα και δυσκολότερη.
Πάνος Παναγιώτου
Διευθυντής Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών (www.ekta.gr )
www.analitis.gr