ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ζήσαµε να το δούµε: στην άµερική έκαναν σηµαία την... αιγυπτιακή εξέγερση! άυτό που άρχισε από την τυνησία και προχώρησε στην άίγυπτο, επεκτείνεται στη Λιβύη, το Μπαχρέιν, την ίορδανία και στις... Ηπά. Στο ουισκόνσιν, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόµους για να µην τους κόψουν τα επιδόµατα και τις συλλογικές συµβάσεις εργασίας. οπου Γης, οι πολίτες προστατεύουν το εισόδηµά τους. Στην ίρλανδία, το πρώτο βράδυ που ανακοινώθηκε νέα λιτότητα µετά το τραπεζικό βατερλώ της χώρας, οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόµους για να υπενθυµίσουν: «είµαστε κι εµείς εδώ». το «δεν πληρώνω» δεν είναι ελληνική πατέντα, αλλά ευδοκιµεί παντού στις δυτικές κοινωνίες. άντισυµβατικές συµπεριφορές. άδέσποτες. προκύπτουν ως αντίδραση σε ό,τι απειλεί το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πια, όχι τωντάξεων. είναι σαν πυρετός που ανεβαίνει – και στο ίντερνετ.
άπρόβλεπτα;
οχικαιτόσο.
οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους µεταχειρίζονται σαν αριθµούς. ∆εν θέλουν να σωθούν οι δείκτες, θέλουν να σωθούν οι ίδιοι.
άδιαφορούν αν τους καταλογίζουν ότι παραβιάζοντας τους νόµουςθα φτάσουµε σε ζούγκλα. Κάποιος που περιµένει τον δικαστικό κλητήρα για την έξωση, δεν το βλέπει έτσι. Για τον νέο µε τις εξοντωτικές σπουδές που αµείβεται µε µηνιάτικο 600 ευρώ χωρίς ωράριο και προστασία, η ζούγκλα είναι κιόλας εδώ. οι στατιστικές της κρίσης δεν λένε τίποτε σε όποιον ξέρει ότι δεν θα ξαναβρεί τη δουλειά που έχασε. οπως έλεγε κάποτε ο Γιώργος Γεννηµατάς, «για τον άνεργο η ανεργία είναι 100%».
Σε αυτό το παγκοσµιοποιηµένο σκηνικό της διεκδίκησης, η ελλάδα εξακολουθεί να εγγράφεται µε τον συνήθη τρόπο: πολλή φασαρία και λίγα αποτελέσµατα. το γενικό χάνεται στο επιµέρους. παράδειγµα, η σηµερινή – διασπασµένη – γενική απεργία. Στην εποχή της τροϊκοκρατίας, το πιο φυσιολογικό ενδεχόµενο θα ήταν να εξελιχθεί σε µαζική συλλογική αξίωση για κοινωνική δικαιοσύνη. Και να επαναφέρει τον συνδικαλισµό σε ρόλο αξιόπιστου συνοµιλητή µε στόχους. Να αναδείξει λαϊκά αιτήµατα που θα ισορροπήσουν ρεαλιστικά τις τεχνοκρατικές επιδιώξεις του Μνηµονίου. Κανείς όµως δεν είναι σίγουρος τι θα προκύψει µέχρι το βράδυ. ενα ενδεχόµενο είναι απλώς να ανακυκλωθούν τα γνωστά τηλεοπτικά πλάνα µε σπασµένες βιτρίνες και µολότοφ. Ή, ακόµη χειρότερα, να καταλήξει σε αυτό που έλεγε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος: «τα πρόβατα απήργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής;».
άπρόβλεπτα;
οχικαιτόσο.
οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους µεταχειρίζονται σαν αριθµούς. ∆εν θέλουν να σωθούν οι δείκτες, θέλουν να σωθούν οι ίδιοι.
άδιαφορούν αν τους καταλογίζουν ότι παραβιάζοντας τους νόµουςθα φτάσουµε σε ζούγκλα. Κάποιος που περιµένει τον δικαστικό κλητήρα για την έξωση, δεν το βλέπει έτσι. Για τον νέο µε τις εξοντωτικές σπουδές που αµείβεται µε µηνιάτικο 600 ευρώ χωρίς ωράριο και προστασία, η ζούγκλα είναι κιόλας εδώ. οι στατιστικές της κρίσης δεν λένε τίποτε σε όποιον ξέρει ότι δεν θα ξαναβρεί τη δουλειά που έχασε. οπως έλεγε κάποτε ο Γιώργος Γεννηµατάς, «για τον άνεργο η ανεργία είναι 100%».
Σε αυτό το παγκοσµιοποιηµένο σκηνικό της διεκδίκησης, η ελλάδα εξακολουθεί να εγγράφεται µε τον συνήθη τρόπο: πολλή φασαρία και λίγα αποτελέσµατα. το γενικό χάνεται στο επιµέρους. παράδειγµα, η σηµερινή – διασπασµένη – γενική απεργία. Στην εποχή της τροϊκοκρατίας, το πιο φυσιολογικό ενδεχόµενο θα ήταν να εξελιχθεί σε µαζική συλλογική αξίωση για κοινωνική δικαιοσύνη. Και να επαναφέρει τον συνδικαλισµό σε ρόλο αξιόπιστου συνοµιλητή µε στόχους. Να αναδείξει λαϊκά αιτήµατα που θα ισορροπήσουν ρεαλιστικά τις τεχνοκρατικές επιδιώξεις του Μνηµονίου. Κανείς όµως δεν είναι σίγουρος τι θα προκύψει µέχρι το βράδυ. ενα ενδεχόµενο είναι απλώς να ανακυκλωθούν τα γνωστά τηλεοπτικά πλάνα µε σπασµένες βιτρίνες και µολότοφ. Ή, ακόµη χειρότερα, να καταλήξει σε αυτό που έλεγε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος: «τα πρόβατα απήργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής;».
πηγή : tanea.gr