Η Τήλος πάλι στην κορυφή, για άλλη μια φορά. Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή σου που κοιτάς πίσω και καμαρώνεις, για τα αδύνατα που έκανες δυνατά.
Την ικανοποίηση να βλέπεις τα όνειρά σου να γίνονται σχεδιασμοί και οι σχεδιασμοί πράξεις.
Να χαράζεις τριάντα χρόνια πριν μία “γόνιμη γραμμή” σε ένα νησί που θεωρούσαν άγονο. Nα τους φωνάζεις από την αρχή πόσο λάθος έχουν και με μια μικρή ομάδα συνοδοιπόρους να καταφέρνεις να κάνεις πράγματα που άλλοι τα θεωρούν τρελά και ακατόρθωτα. Να βλέπεις το πόσο λάθος έχουν οι πολιτικοί σου εχθροί και φίλοι που προσπαθούν τα όνειρά σου να τα προσαρμόσουν στην περίφημη ελληνική πραγματικότητα. Και να καταφέρνεις να κάνεις πράγματα μοναδικά και πρωτοπόρα σε έναν τόπο που εσύ μόνο ομορφιές και δυνατότητες βλέπεις.
Να είσαι ο πρώτος που δημιουργεί τριάντα χρόνια πριν, αυτό που σήμερα κάποιοι ονομάζουν σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα…
Να ζητάς σχολεία για τα παιδιά που τότε δεν είχες, και κοροϊδεύοντας να σου λένε τι να τα κάνεις, καημένε, χαμένα λεφτά και ας τους εξηγούσες εσύ πως ένας από τους λόγους που δεν έχεις ήταν αυτός. Και ας τους έλεγες τότε πως με την εκπαίδευση και την παιδεία θα δημιουργήσεις ενεργούς πολίτες…
Να βλέπεις πρώτος την αδυναμία του ελληνικού κράτους για την υγεία και να ζητάς ένα σύστημα τηλεϊατρικής. Και όταν σου λένε πως αυτά τα πράγματα δεν γίνονται χτυπώντας σε φιλικά στην πλάτη, σαν να μιλάνε σε κάποιον ηλίθιο, εσύ να το κάνεις πράξη μέσω Ιταλίας…
Να αντιλαμβάνεσαι τον φυσικό πλούτο του νησιού και να δημιουργείς πρώτος εσύ τον θεματικό τουρισμό, να είσαι ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα που απαγορεύει το κυνήγι δώδεκα μήνες τον χρόνο με όλους τους τουριστικούς ειδήμονες να σε λένε τρελό αφού δεν μπορούσες να δεις το τότε πετυχημένο για αυτούς τουριστικό μοντέλο τύπου Φαληράκι…
Να είσαι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται πως ένα καράβι είναι δρόμος, ένας δρόμος από τον οποίο σου ήρθαν 1200 κλίνες, που σου ήρθαν φίλοι – επισκέπτες, που σου ήρθε η ανάπτυξη που πάντα επιθυμούσες για τον τόπο σου…
Να είσαι ο πρώτος που με συγκεκριμένη μελέτη να ζητάς από το κράτος οι πολίτες σου στα νησιά να είναι ίσοι με τους πολίτες της ηπειρωτικής χώρας στις μεταφορές και να το ονομάζεις ισοδύναμο. Μεταφορικό ισοδύναμο…
Να γελούν μαζί σου και να σε αντιμετωπίζουν σαν το Δον Κιχώτη για τον ανεμόμυλο που είχες στο μυαλό σου για την ενέργεια, αλλά αυτοί νόμιζαν ότι έβλεπες γίγαντες, μέχρι να τον δουν να γυρίζει στην Πλάκα…
Να σηκώνεις ανάστημα δυσανάλογο με το μέγεθος σου και να ζητάς ίσα δικαιώματα για τους πολίτες της χώρας που κάποιοι ακόμα τους λένε διαφορετικούς…
Να διαχειρίζεσαι το προσφυγικό πρόβλημα με τέτοιο τρόπο που να σε θαυμάζει όλος ο κόσμος και εσύ να απορείς γιατί το μόνο που έκανες ήταν το αυτονόητο για σένα…
Κοιτάς πίσω και βλέπεις την προοδευτική κοινωνία που δημιουργήθηκε, ώριμη πια για τα πάντα. Θυμάσαι τους λίγους φίλους του νησιού που ήρθαν και στήριξαν τις προσπάθειες σου στο ¨αδύνατο¨. Και τι προσπάθειες… ο καθένας από αυτούς μια ιστορία ολόκληρη που κάποτε πρέπει να γραφτεί, τουλάχιστον το πρώτο της μέρος γιατί ακόμα συνεχίζεται…
Έτσι και κάποια μέρα σου έρχεται ένας Θανάσης και σου λέει, φίλε, θέλω να κάνω κάτι μοναδικό, κάτι αδύνατο κάτι εκτός ελληνικής πραγματικότητας και μόνο με εσένα μπορώ να το καταφέρω γιατί είσαι η κοινωνία που έκανες αυτά που έκανες όλα τα προηγούμενα χρόνια, γιατί έγινες η ενεργή κοινωνία που έγινες, γιατί τα κατάφερες, και ας μην το συνειδητοποίησες. Άλλωστε πού αλλού να πάω; Πού αλλού θα βρω νησί με πολίτες έτοιμους να δεχθούν το νέο, το διαφορετικό, το αδύνατο. Και εσύ κοινωνία χωρίς να σκεφτείς και πολύ την δυσκολία της απόφασης, ως συνήθως, του λες πάμε! Έτσι έμαθες έτσι κάνεις…
Και τότε, βλέποντας την Τήλο αυτή που πραγματικά έγινε, σηκώνεις λίγο ψηλά το κεφάλι και λες: Τασούλη, κοντεύουμε να κάνουμε την Τήλο μας την πιο όμορφη “Νύμφη του Αιγαίου”. Κοντεύουμε, φίλε!
Μιχάλης Κυπραίος
